Indo-kaczka to niezależna rasa kaczek, która żyje w Ameryce Południowej i Środkowej i została udomowiona przez lokalnych Indian w XVI wieku. Błędna jest opinia, że została wyhodowana przez skrzyżowanie indyka i kaczki. Rosnąca popularność rasy na terytorium innych krajów i kontynentów wynika z jej bezpretensjonalności wobec warunków przetrzymywania.
Kaczka piżmowa jest popularnie nazywana kaczką indyjską. Istnieje kilka wersji, z których pochodzą obie nazwy. Według jednej z nich, brodawkowate narośla w okolicach oczu i dzioba, znajdujące się na głowie dorosłego osobnika, wydzielają tłuszcz o zapachu piżma. Chociaż ten fakt jest wspomniany tylko w niektórych dziełach literackich z dawnych lat. Na przykład w książce Pedro Cieza de Leone „Kronika Peru”, gdzie Indo-kobieta nazywa się „Błazen”. Współcześni rolnicy zajmujący się hodowlą tej rasy nigdy nie doświadczyli takich zapachów.
Te same narośla na głowie ptaka czasami wprowadzają w błąd, przypominając wyglądem indyka. Dlatego niektórzy błędnie uważają, że kaczka indyjska powstała w wyniku skrzyżowania kaczki z indykiem. Jednak eksperci twierdzą, że indo-samica jest całkowicie niezależną rasą, udomowioną dzięki wysiłkom Indian Azteków zamieszkujących terytorium środkowego Meksyku. To właśnie w tych miejscach, a także w Ameryce Środkowej i Południowej żyją dzikie kaczki piżmowe. Być może „Indo-kaczka” to tylko kaczka Indian.
Wewnątrz na zewnątrz
Ogólnie rzecz biorąc, nie tylko narośle koralowe na głowie kobiety indoskiej sprawiają, że wygląda ona jak indyk, ale także bardzo szeroka klatka piersiowa. W przeciwieństwie do innych ras kaczek, Indo-Duck ma znacznie krótszą szyję. Nogi są również krótkie, na których spiętrzone jest przysadziste ciało z szerokim i długim ogonem. Upierzenie kaczek indyjskich nie jest bardzo zróżnicowane, najczęściej mają niebiesko-czarny kolor z białymi plamami na szyi i klatce piersiowej, ale mogą być również bladożółte. Czarna rasa białoskrzydła ma więcej białych piór i po nazwie można odgadnąć, gdzie dokładnie są one skoncentrowane.
Jeśli porównamy domowe kaczki indyjskie z dzikimi, to te pierwsze przewyższają wagę swoich krewnych. Żyjące na wolności kaczory nie osiągają więcej niż 3 kg, a samice z reguły są o połowę mniejsze. U samic domowych waga może osiągnąć ponad 3 kg. Oczywiste jest, że taką różnicę tłumaczy się dużym zużyciem energii przez ciało dzikiego ptaka, który jest zmuszony do większego ruchu w poszukiwaniu pożywienia i miejsc gniazdowania. Nawiasem mówiąc, dla osobliwości dzikich kaczek indojskich gniazdujących na niższych gałęziach drzew, otrzymali inną nazwę - kaczka drzewna.
Cechy trzymania w gospodarstwie domowym
Instynkt gniazdowania na drzewach nie przeszedł bez śladu, domowe Indo-dziewczyny wolą siedzieć nie na ziemi lub na łóżku ze słomy, ale na grzędzie. Tylko grzęda z kurczaka nie nadaje się dla kaczek, muszą wyposażyć miejsce w kłodę. W przeciwnym razie bezpretensjonalne Indo-kobiety mogą być trzymane w takich samych warunkach jak kurczaki. Z reguły karmi się je mokrym zacierem 2-3 razy dziennie, w tym posiekaną trawą, odpadami stołowymi i mieszanką zbożową. Ze szczególną przyjemnością Indo-kobiety wchłaniają zmiażdżoną kukurydzę, ale suchy jęczmień może być dla nich niebezpieczny. Musi być wstępnie nasączony i podany razem z wodą.
Jeśli w pobliżu znajduje się zbiornik, dziewczyny z Indii będą z niego korzystać, ale nie odczuwają specjalnej potrzeby wody. A w chłodne dni, bliżej jesieni, takie kąpiele są nawet przeciwwskazane, ponieważ kobiety z Indii nie mają niezbędnej ilości tłuszczu, jak inne ptactwo wodne, a pióra mogą po prostu zamarznąć. Indo-kobiety mają godną pozazdroszczenia odporność - nie boją się żadnych infekcji. Przybierają na wadze równie szybko jak kaczki po pekińsku, z którymi czasami są krzyżowane, jeśli są trzymane tylko dla mięsa. Osobniki uzyskane ze skrzyżowania będą bezpłodne. Indo-samice są dobrymi samicami i troskliwymi matkami. Tylko pierwsze 3 dni będą potrzebować ludzkiej pomocy w karmieniu potomstwa, ponieważ kaczątka są pod tym względem całkowicie bezradne i będą musiały być karmione siłą.
