Koniki polne i świerszcze należą do dużego i pradawnego rzędu Orthoptera, który liczy około 20 tysięcy gatunków. Przedstawicieli tego rzędu można znaleźć na prawie wszystkich kontynentach, w różnych strefach klimatycznych globu, być może z wyjątkiem regionów polarnych i wysokogórskich. W Rosji istnieje około 750 gatunków owadów ortoptera. Jedną z cech ich skaczących przedstawicieli jest umiejętność odbierania i odtwarzania dźwięków.
„W trawie siedział konik polny…”
Konik polny to drapieżny owad. W dzień ukrywa się w schronie, a nocą poluje. Polują na podchody, siedząc na liściach krzewów lub na nisko rosnących gałęziach drzew. Żywi się małymi owadami. Jeśli owady to za mało, mogą przejść na dietę roślinną. Rzadko skacze, częściej czołga się.
Ciało konika polnego jest wydłużone, podłużne, jasnozielone lub szare. Głowa i oczy są owalne. „Pysk” jest wydłużony. Kończyny tylne są długie, skaczące. Elytry są twarde, u gatunków żyjących w trawie są długie i wąskie. U pasikoników leśnych są szersze.
Od innych koników polnych Orthoptera wyróżniają się bardzo długimi wąsami. Czasami przekraczają długość ciała owada 4 razy. Za pomocą takich wąsatych anten konik polny łapie każdy, nawet najmniejszy ruch.
Kolejną cechą konika polnego są jego potężne szczęki. Swoimi przednimi kończynami chwyta i trzyma zdobycz, a następnie rozrywa ją i zjada. Może nawet przegryźć ludzką skórę.
„Za piecem śpiewa świerszcz…”
Świerszcz to kolejny przedstawiciel zakonu Orthoptera. Powszechnie znane są dwa główne rodzaje pól i brownie. Długość ciała świerszcza polnego wynosi do 2,9 cm, głowa jest okrągła, elytra są krótkie, błyszczące czarne z pomarańczowymi plamami u podstawy. Mieszka w ziemi, kopie przejścia i nory lub zabiera gotowe.
Świerszcz jest bardzo terytorialny. Zazdrośnie strzeże swojego dobytku i ma bardzo zadziorny charakter. Walki między samcami nie są rzadkością. Czasami kończą się śmiercią słabszego wroga. W tym przypadku zwycięzca zjada przegranego, chociaż generalnie świerszcze wolą pokarmy roślinne.
Ciekawy szczegół: walczący świerszcz przede wszystkim próbuje odgryźć antenkę przeciwnika. Naukowcy zauważyli, że samiec, który stracił czułki, staje się rodzajem wyrzutka.
Świerszcz domowy jest jednym z przedstawicieli owadów synantropijnych, czyli m.in. mieszkać razem z ludźmi. Świerszcz domowy jest brązowy lub żółty z brązowymi plamami. Na głowie ciemna pręga. Elytra są krótkie, z pomarańczowymi plamami u podstawy. Latem świerszcza można zobaczyć w lesie lub na łące, a zimą przenosi się do ludzkich domów.
Bardzo ciepłolubny. Ulubionym siedliskiem w wiejskich domach jest szczelina gdzieś za piecem. Może również żyć w izolacji termicznej systemów grzewczych w nowoczesnych budynkach mieszkalnych. W dzień ukrywa się, a nocą krąży po terenie. Nienasycony. Żywi się okruchami ze stołu, różnymi odpadami, niszczy potomstwo karaluchów.
Według naukowców świerszcze są bardzo wrażliwe na wahania temperatury i reagują na nie, zmieniając rytm swoich „piosenek”. Ciekawy szczegół - im starszy owad, tym bardziej melodyjne jego tryle.
Świerszcz domowy jest całkowicie nieszkodliwym owadem. Nie jest nosicielem żadnych chorób, a jedyną krzywdą wyrządzaną ludziom są jego głośne nocne koncerty, do których nie każdy jest w stanie się przyzwyczaić.
