Nosorożec biały jest jednym z największych ssaków lądowych. Jego rozmiar ustępuje tylko słoniowi z Savannah. Nosorożec biały zawdzięcza swoją nazwę nie kolorowi, ale trudnościom tłumaczenia.
Funkcje zewnętrzne
Nosorożec biały (Ceratotherium simum) jest drugim co do wielkości zwierzęciem lądowym. Średnia waga osoby dorosłej wynosi 2-2,5 tony, są stare samce ważące do 5 ton. W kłębie nosorożec osiąga 2 metry, długość ciała około 4 metrów.
Uważa się, że nazwa „Biały Nosorożec” pochodzi od Boer Wijde, co oznacza szeroki. Podczas pożyczania Anglicy zniekształcili słowo na spółgłoskę biało - białą. Później nazwa rozprzestrzeniła się na inne języki. Chociaż w rzeczywistości nosorożec ma ciemnoszary kolor.
Biały nosorożec jest bardzo podobny w budowie do swojego kolegi czarnego nosorożca. Posiada również dwa rogi, z bardziej rozwiniętym przodem. Jego rekordowa długość wynosiła 158 centymetrów.
Odkrycie nosorożca białego datuje się na rok 1857 i przypisuje się je angielskiemu przyrodnikowi Williamowi Burchellowi.
Główną cechą odróżniającą nosorożca białego od czarnego jest budowa górnej wargi. Szeroka i płaska, ze spiczastą dolną krawędzią, przeznaczona jest do koszenia trawy, która jest głównym pokarmem nosorożca białego. Górna warga nosorożca czarnego jest spiczasta, co ułatwia mu oderwanie krzaka.
Siedlisko
Nosorożce żyją w grupach po kilkanaście osobników, które składają się z samca i kilku samic z cielętami. Starzy mężczyźni często dołączają do grup. W umiarkowanych temperaturach nosorożce pasą się przez cały dzień, podczas upałów lub przy złej pogodzie wolą przebywać pod ochroną drzew.
Siedlisko nosorożca białego to dwa odizolowane obszary na kontynencie afrykańskim: północny w Kongo i Sudanie Południowym, południowy obejmuje RPA, Zimbabwe i Namibię.
W chwili obecnej północna populacja nosorożca białego została całkowicie wytępiona. Od czasu odkrycia gatunku jego liczebność gwałtownie spada, a w 2008 roku media ogłosiły, że na wolności nie ma przedstawicieli podgatunku północnego.
W 1892 roku, 35 lat po odkryciu, nosorożec biały uznano za wymarły. Jednak w Afryce Południowej można było znaleźć ocalałe osobniki w trudno dostępnym obszarze. W 1897 roku gatunek został objęty ochroną, co zapewniło mu bezpieczeństwo.
Na obszarze południowym, pomimo systematycznej eksterminacji przez kłusowników, udało się uratować ok. 11 tys. osobników nosorożca białego.
Zwierzę jest wymienione w Międzynarodowej Czerwonej Księdze. Dzięki staraniom Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody udało się uniknąć jej całkowitego zniknięcia. Dziś nosorożec biały znajduje się w kategorii niskiego ryzyka.
