Koty są doskonałymi myśliwymi. Mają własną taktykę: najpierw kot stara się być niewidzialny, maksymalnie minimalizując odległość do celu, będąc niewidzialnym, a potem nagle wybiega z ukrycia. Jest to jednak zbyt krótki opis, dalej warto przyjrzeć się bliżej procesowi polowania na koty.
Najpierw jest etap przygotowawczy. Po znalezieniu ofiary drapieżnik zaczyna podkradać się do niej powoli i ostrożnie, korzystając z różnego rodzaju schronień, takich jak wysoka trawa, kamienie, drzewa i inne rzeczy. Następnie kot szybko ześlizguje się do przodu, przyciskając brzuch do ziemi i zastyga. Małe kreski przeplatają się z przystankami. W ten sposób zwierzę stopniowo zbliża się do ofiary, nie spuszczając z niej oczu ani na sekundę.
Zbliżywszy się do ofiary i chowając się w zasadzce, kot przygotowuje się do ataku, bawiąc się tylnymi nogami i bacznie obserwując ofiarę. W tym samym czasie czubek jej ogona od czasu do czasu drga z boku na bok.
Następnie nadchodzi ostatni zryw. Opuszczając schronienie, drapieżnik skacze do przodu z prędkością błyskawicy, nadal przywierając do ziemi. Unosząc przednie łapy zwierzę skacze na niczego niepodejrzewającą ofiarę.
Łup zostaje przechwycony. Ponadto kot, opierając tylne łapy na ziemi, przyciska zdobycz do ziemi i obraca się, aby wygodniej było wgryźć się w gardło ofiary. Jeśli ofiara stawia opór, drapieżnik może ją wypuścić, a następnie wskoczyć na nią ponownie, aby wygodniej ją złapać, lub położyć się na bogu i połączyć tylne nogi, zadając im potężne ciosy. Jeśli śmiertelne ugryzienie jeszcze nie nastąpiło, nie czeka długo.
Jeśli kot nie jest głodny, może chwilę pobawić się ze swoją ofiarą, aż się znudzi. W ten sposób koty łapią myszy i inne małe gryzonie.
