W przeciwnym razie diabeł tasmański nazywany jest diabłem torbaczym. To niesamowite zwierzę z wyspy Tasmania należy do rzędu i rodziny mięsożernych torbaczy. Rodzaj, a także gatunek tego zwierzęcia nazywa się diabłem torbaczym.
Zwierzę ma gęstą strukturę ciała. Futro zwierzęcia ma zwykle kolor od ciemnobrązowego do czarnego. Wielkość diabła tasmańskiego można porównać do psa średniej wielkości. Samice tego torbacza mają małą sakiewkę podobną do kangura.
Jak sama nazwa wskazuje, diabeł mieszka na wyspie Tasmania, która znajduje się u wybrzeży Australii. Około sześćset lat temu zwierzęta osiedliły się w samej Australii, ale stamtąd zostały wypędzone przez psy Dingo przywiezione przez aborygenów.
Diabeł torbacz żywi się małymi ptakami, wężami, owadami i płazami. W razie potrzeby zwierzę może obgryzać rośliny i korzenie. Przeważnie jednak diabeł tasmański żywi się padliną.
Diabły są samotnikami, polują i żyją niezależnie od swoich krewnych. Jednocześnie diabeł torbacz nie buduje sobie specjalnego gniazda ani nory, ale przeczekuje dzień w dowolnym dogodnym miejscu, czy to w czyjejś pustej norze, czy w gęstych krzakach. Razem te zwierzęta mogą się gromadzić tylko wtedy, gdy zjedzą wspólną dużą zdobycz lub partnera.
W sytuacji, gdy nic nie zagraża diabłu tasmańskiemu, sprawia wrażenie zwierzęcia ospałego i powolnego, ale w razie potrzeby potrafi osiągnąć prędkość nawet 12-15 km/h.
Ten typ ma swoją unikalną cechę – specyficzną chorobę „diabelski obrzęk twarzy”. Jest to choroba, która występuje tylko u diabłów tasmańskich, dotyka obszar wokół ust guzami. Guzy te następnie zakłócają postrzeganie otaczającego świata przez zwierzę, dlatego zwierzę nie może dostać pożywienia i umiera. Diabelski Guz Twarzy jest plagą gatunku diabła, zabijającą około połowy populacji.
