Aby podziwiać płetwale błękitne, musisz wiedzieć, w jakich wodach wolą przebywać latem i zimą. Najczęściej zwierzęta te znajdują się w Morzu Czukockim na Sri Lance, na Oceanie Spokojnym.
Płetwal błękitny należy do grupy fiszbinowców, które są największymi zwierzętami, jakie kiedykolwiek istniały na Ziemi. Co więcej, to zwierzę jest jego największym przedstawicielem. Naukowcy szacują, że wielkość i masa tych waleni przewyższają największe dinozaury.
Siedliska płetwala błękitnego
Przedstawiciele tej rodziny żyją we wszystkich morzach i oceanach globu. Można je znaleźć w zimnych wodach od Morza Czukockiego i Grenlandii po Antarktydę. Nie mniej wspaniale czują się na równiku, na Oceanie Indyjskim, w ciepłych wodach w pobliżu Malediwów i Sri Lanki. Największe osobniki są przedstawicielami podgatunku południowego i żyją w pobliżu bieguna południowego. Natomiast w wodach półkuli północnej występuje podgatunek karłowaty tych waleni. Jest stosunkowo niewielki: jego przedstawiciele z reguły są o 2-3 metry mniejsi niż ich odpowiedniki.
Zwierzęta te można podziwiać w Zatoce Anden i na Seszelach. Jednak za najlepsze miejsce do ich obserwacji uważa się akweny wodne w pobliżu Sri Lanki. Tutaj błękitne wieloryby pojawiają się z godną pozazdroszczenia regularnością, co przyciąga uwagę wielu turystów.
Siedlisko tych zwierząt można nazwać terytorium od amerykańskiego stanu Oregon po Kuryle. Często znajdują się w pobliżu Islandii, Norwegii, Svalbardu. Nawigatorzy zauważyli pojawienie się dużych osobników u wybrzeży Kanady, w pobliżu Danii i Nowej Szkocji. Na wodach terytorialnych Rosji płetwale błękitne występują najczęściej na Oceanie Spokojnym, Morzu Czukockim, na północny wschód od Sachalinu.
Cechy migracji płetwali błękitnych
Zwierzęta te nie preferują żadnego konkretnego morza ani oceanu. W każdym z nich czują się równie dobrze. Ale lato spędza się na wodach Antarktydy, Północnego Atlantyku, na Morzu Czukockim. Wraz z nadejściem chłodu trafiają w cieplejsze miejsca. Na półkuli północnej płetwale błękitne zimują na szerokościach geograficznych południowej Japonii, na południu - w pobliżu Australii, Peru, Madagaskaru.
Pod wieloma względami ruchy te wynikają z tego, że cielęta wielorybów potrzebują ciepła, które w krótkie lato nie mają czasu na zwiększenie grubości podskórnej warstwy tłuszczu niezbędnej do egzystencji w zimnych wodach. Dlatego samice zabierają je do korzystniejszych warunków egzystencji. Wieloryb zajmujący się żerowaniem porusza się z prędkością 10-15 km/h. Ale jeśli zwierzę jest przestraszone i czuje niebezpieczeństwo, może wzrosnąć do 35-40 km / h.
