W stawach, małych spokojnych jeziorach, ospałych potokach można zobaczyć kropelkę rtęci spływającą w górę iw dół, spod wody na powierzchnię zbiornika. Przy bliższym przyjrzeniu się okazuje się, że pionowe ruchy wykonuje mały pająk, a kropla rtęci to jego srebrzysty brzuch.
Dzwon nurkowy był pierwszym krokiem na drodze człowieka do podwodnego świata ze specjalnym wyposażeniem. Ta konstrukcja była prototypem skafandra kosmicznego nurka. Najstarsze wzmianki o nim pochodzą z 1531 roku. Ale tysiące lat wcześniej pająk argironet rozwiązał problem przebywania pod wodą w podobny sposób.
Niesamowity dom srebrnego pająka
Srebrzysty kolor pająka to złudzenie optyczne. Kolor argironet jest wspólny dla większości pająków - czarny głowotułów i brązowy brzuch pokryty wieloma włoskami. To właśnie te włosy, nasmarowane specjalnym sekretem, zatrzymują powietrze, gdy unoszą się na powierzchnię zbiornika. Dodatkowo na czubku brzucha transportowany jest maleńki pęcherzyk powietrza, „złapany” za pomocą brodawek pajęczynówki.
To malutkie podobieństwo sztucznego dzwonu nurkowego. Gniazdo przymocowane pajęczynami do łodyg podwodnych roślin i utkane z nich, osiągające wielkość orzecha laskowego, ma pod kopułą dopływ powietrza. Niesamowity pająk, niestrudzenie nurkujący po kolejną porcję srebrzystych bąbelków, uwalnia się od rezerw powietrza i może przez jakiś czas przebywać pod wodą w swoim domu.
Niesamowity owad tka pajęczynę czterech rodzajów - na dzwonek do gniazda, nici podtrzymujące gniazdo, sieci pułapkowe i kokon na jajka. Samice budują gniazda z większą starannością niż samce.
Cechy codziennego życia Argyronets
Podwodne środowisko zapewnia złotnikom obfity stół, małe wodne osobniki stają się ofiarą zręcznych drapieżników. Czasami wpadają w szpony polującego pająka, czasami zaplątują się w nici sieci. Dobrze odżywiony argironet zawiesza swoją ofiarę pod kopułą gniazda, owijając ją kokonem, licząc na złe dni.
Tutaj pod wodą wykluwa się potomstwo pająków. Po złożeniu jaj pająk umieszcza je w wypełnionym powietrzem kokonie w gnieździe lub w jego pobliżu i strzeże cennego lęgu. Samiec pająka, który brał udział w zapłodnieniu przyjaciela, nie rozumie losu zjedzenia przez samicę – ostateczna charakterystyka tradycji godowych większości pajęczaków. Nadal mieszka w pobliżu, w tym samym podwodnym dzwonie, z tymi samymi nawykami żywieniowymi, z tymi samymi obowiązkami dostarczania powietrza.
Specjaliści-arachnolodzy uważają, że jednym z powodów odrzucenia kanibalizmu jest wielkość samca. Argyronets to jedyny gatunek pająka, którego samiec jest większy od samicy - odpowiednio 1, 5 i 1, 2 cm. Nawiasem mówiąc, większe samce mają mniejsze gniazda.
Niedawno odkryto, że srebrny pająk, mieszkaniec wód europejskich, ma swojego najbliższego krewnego w Japonii. Jak się okazało, japoński argironet, wcześniej uważany za kompletny odpowiednik europejskiego, ma znacznie większe narządy pełniące funkcje rozrodcze.
