Żyrafa jest najwyższym zwierzęciem na Ziemi. Jego wysokość może sięgać pięciu i pół metra. W tym przypadku ciało zwierzęcia jest porównywalne pod względem wielkości do ciała zwykłego konia. Dobra połowa gigantycznego wzrostu żyrafy spada na jej długą szyję.
Pochodzenie długiej szyi żyrafy wciąż budzi kontrowersje wśród naukowców. Wszyscy bez wyjątku zgadzają się tylko, że zwierzęta doskonale przystosowały się do warunków swojego siedliska. Żyrafy są roślinożercami żyjącymi na afrykańskiej sawannie. Ponieważ jest w nim bardzo mało trawy, głównym źródłem pożywienia są liście drzew znajdujących się na dużych wysokościach. Długa szyja i muskularny, długi język (do 45 cm) dają żyrafie znaczną przewagę w zdobywaniu pożywienia. Cętkowany kolor bardzo dobrze kamufluje go w cieniu drzew. Mocne nogi zwierzęcia, których również nie można nazwać krótkimi, pozwalają na szybką ucieczkę przed drapieżnikami (żyrafa może osiągnąć prędkość do 55 km/h) Skąd żyrafa wzięła swoją długą szyję? Zgodnie z wysuniętą przez niego na początku XIX wieku teorią francuskiego biologa Jeana Baptiste Lamarcka szyja żyrafy stopniowo się rozciągała, ponieważ musiał nieustannie sięgać po jedzenie. Później ta użyteczna cecha została przekazana potomstwu. Chociaż teoria Lamarcka została odrzucona przez większość uczonych, a badania Karola Darwina i Augusta Weismanna dowiodły jej niespójności, jest w niej racjonalne jądro. Żywe istoty są zmienne. Być może dawno temu żyrafy miały krótkie szyje. Osobniki, które z jakiegoś powodu urodziły się z dłuższą szyją, mogły wyrywać liście drzew z większej wysokości. W konsekwencji mieli przewagę w zdobywaniu żywności, zwłaszcza w czasie suszy, gdy było jej bardzo mało. Żyrafy o długich szyjach przeżywały częściej i żyły dłużej, pozostawiając liczniejsze potomstwo. Z tego potomstwa przetrwały również osobniki z długą szyją. W miarę upływu czasu jedno pokolenie następowało po drugim i ostatecznie żyrafy z krótką szyją całkowicie zniknęły. Niektórzy naukowcy uważają, że wzrost długości szyi żyrafy wynikał z nawyku samców do walki szyjami w okresie godowym. Te z dłuższymi szyjami miały większe szanse na wygraną, cieszyły się większą uwagą samic i były bardziej skłonne do rozmnażania. Szyja żyrafy ma nie tylko oczywiste zalety, ale także znaczne wady. Przy tak dużej długości jest w nim tylko siedem kręgów - tyle samo, co szyja człowieka. Kręgi są bardzo długie, więc szyja zwierzęcia jest sztywna. Aby napić się wody lub podnieść coś z ziemi, żyrafa zmuszona jest szeroko rozłożyć przednie nogi lub uklęknąć. W tej pozycji jest niezdarny i bardzo podatny na drapieżniki.
