Powszechnie wiadomo, że niektóre gatunki ryb są w stanie złożyć nawet kilka milionów jaj podczas jednego tarła. Ale dlaczego potrzebna jest tak duża ilość kawioru?
Większość gatunków ryb nie obciąża się opieką nad potomstwem. Zebrawszy się na tarlisko, samice po prostu wypuszczają jaja do wody, a samce je zapładniają. W rezultacie odsetek larw, które przeżyły, jest znikomy. Ze wszystkich jaj składanych przez samice tylko 3-4 mają szansę zamienić się w dorosłą rybę. Zarodki stają się pokarmem dla dorosłych ryb, umierają z powodu braku tlenu, jaja wysychają podczas odpływów. Często larwy są wyrzucane na brzeg przez fale.
Oczywiste jest, że przy takim podejściu do zachowania populacji ryb potrzebna jest ogromna ilość jaj tarłowych. Sumy i szczupaki są w stanie złożyć 100 tysięcy jaj podczas tarła, leszcz - 250 tysięcy. Miętus składa do pięciu, a dorsz do dziewięciu milionów jaj na raz.
Aby jaja ryb, które nie dbają o swoje potomstwo miały szansę przeżyć, są one w pewien sposób przystosowane do środowiska. U większości ryb tarła w szybkich prądach jaja są lepkie. Dzięki temu larwy przyklejają się do skał, roślin lub gleby, co pozwala im pozostać w środowisku wodnym.
Tylko kilka gatunków ryb wykazuje opiekę rodzicielską nad swoim potomstwem. Co więcej, z reguły to mężczyźni, a nie kobiety, wypełniają swój obowiązek rodzicielski.
Niektóre samce robią na dnie specjalne otwory i zapraszają samice do składania w nich jaj. Następnie starannie strzegą swojego potomstwa, aż do wylęgu larw. Samce dmuchają płetwami na jaja, usuwają ściółkę i martwe jaja.
U innych gatunków samce idą jeszcze dalej – budują prawdziwe gniazda w muszlach, szczelinach i małych jaskiniach. U niektórych ras samce po prostu przechowują jaja w pysku.
Ze względu na tę troskę liczba ocalałego narybku jest dość duża. Dlatego właśnie te rodzaje ryb nie różnią się szczególną płodnością - mogą jednorazowo składać od dziesiątek do setek jaj.
