Ulubionym siedliskiem jenota są doliny rzeczne, zagajniki, podmokłe łąki, tereny przy małych zbiornikach wodnych. Zwierzęta prowadzą nocny tryb życia.
Naturalne siedlisko jenota
Jenot pochodzi z Azji Wschodniej i pierwotnie mieszkał w północno-wschodnich Indochinach, Chinach, Korei, Japonii i Wietnamie. Stopniowo jego siedlisko przeniosło się do Rosji, do lasów regionu Ussuri, dlatego szop pracz jest często nazywany w Rosji szopem Ussuri.
Jenot uwielbia wodę i dobrze pływa, więc osiada w pobliżu wody. Może żyć nie tylko w dolinach rzecznych, ale także na bagiennych nizinach i starorzeczach, w pobliżu jezior i bagien, w pobliżu morza. Jej dobre umiejętności pływackie pozwalają jej na polowanie na ryby i małe organizmy wodne w płytkich wodach. Dlatego w Grecji nazywają ją rybożercą lub psem-rybakiem. Pod względem wielkości jenot jest porównywalny ze zwykłym psem, wydają tylko krótkie nogi, jest tak wysoki jak lis polarny. Bardzo przypomina szopa pracza, ale na ogonie nie ma pasków.
Jenot mimo szorstkości sierści należy do zwierząt futerkowych, na jego sierści prowadzone są prace hodowlane mające na celu poprawę jego jakości. W tym celu w niektórych krajach jenot jest hodowany w niewoli, jak zwierzę futerkowe. W Finlandii w wyniku tych prac uzyskano już unikalne futro zwane fińskim szopem.
Aklimatyzacja jenota
W latach 1929-1957 do jednostek administracyjnych byłego ZSRR sprowadzono ponad 10 tysięcy głów jenotów. Dokonano tego w celu poprawy jakości futra poprzez zmianę diety i środowiska. Mimo bezpretensjonalności i wszystkożerności jenoty zakorzeniły się głównie na terenach o najłagodniejszych zimach, a stamtąd osiedliły się w Szwecji, Finlandii, Polsce, Rumunii, Niemczech i Czechach.
W wyniku naturalnej aklimatyzacji jenot jest obecnie rozmieszczany na dużych powierzchniach. W szczególności duża liczba zwierząt gospodarskich zamieszkuje Ukrainę. Wśród zwierząt łownych w Rosji i na Ukrainie jenot nie jest na ostatnim miejscu, ponieważ ich futro jest dość wysokiej jakości i ma właściwości hydrofobowe. Jenot w swoim środowisku żywi się pożytecznie małymi gryzoniami: kretami, wiewiórkami i myszami, a także owadami: niedźwiedziami, chrząszczami majowymi, ryjkowcami, chrząszczami chlebowymi.
Warunki bytowe na środkowym pasie nie pozwalają temu zwierzęciu na kopanie zwyczajowych nor w pobliżu rzek, w których zwykle mieszkają w swojej ojczyźnie. Dlatego nasze jenoty przystosowały się do budowania czegoś na kształt gniazda, życia w środku zarośli wierzbowych lub urządzania gniazd w żlebach pod korzeniami wierzby.
W Rosji i na Ukrainie zimy są łagodniejsze niż w ojczyźnie tych zwierząt, dlatego często jenot nie hibernuje tu na zimę. Stan senności może trwać kilka dni, w okresie śnieżyc i silnych mrozów.
