Piżmoszczur, powszechnie znany również jako piżmak, podobnie jak wiele innych zwierząt, należy do klasy ssaków, należy do podrodziny tzw. norników z rzędu gryzoni.
Czym one są - piżmakami?
Według naukowców, dziś u piżmaków znany jest tylko jeden gatunek - sam piżmoszczur. Ojczyzną tych półwodnych gryzoni jest Ameryka Północna, jednak z powodzeniem zaaklimatyzowały się one w Eurazji, w tym w Rosji.
Wizualnie piżmaki są podobne do dużych szczurów - wiąże się z tym jedno z imion zwierząt. Jednak ich rozmiary są znacznie większe niż u szarych szczurów. Zgodnie z obserwacjami biologów, zwykle dorośli ważą od jednego do półtora kilograma, czasami ich masa ciała sięga nawet 1,8 kilograma. Muskularne ciało piżmaka ma długość od 23 do 36 cm, nie licząc ogona, który u tych gryzoni jest bardzo rozwinięty, a jego wielkość jest porównywalna z długością ciała.
Dymorfizm płciowy u piżmaków nie jest bardzo wyraźny, to znaczy na pierwszy rzut oka odróżnienie samicy od samca jest raczej problematyczne.
Cały wygląd przedstawicieli tego gatunku mówi o ich stylu życia - każda część ciała jest dobrze przystosowana do długiego przebywania w wodzie: uszy lekko wystające z gęstego futra, małe i dość wysoko osadzone oczy. Na ustach piżmaków, podobnie jak bobry, wyrastają długie siekacze, wyznaczające jamę ustną. Dzięki temu zwierzęta mogą pod wodą gryźć różne rośliny, a jednocześnie nie odczuwają najmniejszego dyskomfortu.
Nawet futro piżmaków jest doskonale przystosowane do wodnego trybu życia: jest bardzo gęste i gęste, jest praktycznie wodoodporne. Według zoologów każdy z piżmaków starannie i regularnie dba o swoje „futro”, smarując je tłuszczem, a następnie czesząc.
Unikalne cechy szczurów piżmowych
Po przestudiowaniu badań krwi piżmaków naukowcy stwierdzili znacznie podwyższony poziom hemoglobiny, podczas gdy w mięśniach tych zwierząt wykryto wcześniej solidną podaż mioglobiny. Jak sugerowali naukowcy, w ten sposób w procesie ewolucji organizm szczurów ze śluzem nabył zdolność do gromadzenia dodatkowego zapasu tlenu, który jest niezbędny do nurkowania podwodnego. Inną cechą piżmaków jest heterotermia - zdolność kontrolowania przepływu krwi do ogona i nóg - zwykle ich kończyny są zimniejsze niż temperatura tułowia i głowy.
Piżmaki zwykle żyją w grupach rodzinnych, budując nory i chaty na wysokich brzegach. Długość wykopanych przez nie przejść może sięgać 10 metrów. Zwierzęta zwykle tworzą wejście do swojego domu pod wodą, aby nie było ono widoczne - piżmaki zmuszone są prowadzić ostrożny tryb życia, aby nie stać się ofiarą różnych drapieżników - szopów i jenotów, aligatorów, wydr, a także szczupaków. Mieszkania piżmaków wyróżniają się specjalną konstrukcją: zwierzęta układają je w formie dwóch pięter, połączonych przejściami w przypadku gwałtownej zmiany poziomu wody. Według zoologów temperatura w norach piżmaka nigdy nie spada poniżej 0 °. nawet w najsurowsze zimy. Oprócz komór mieszkalnych oszczędne piżmaki po mistrzowsku kopią własne spiżarnie, do których przynoszą żywność na zimę.
Wiosną samice piżmaków często odpędzają swoje dorosłe młode, jeśli na terenie jednej grupy rodzinnej występuje przeludnienie, a osobniki nawet praktykują kanibalizm. Wiosną i jesienią zwierzęta, które nie mają rodzin ani własnych miejsc żerowania, są w stanie odbywać dość długie wędrówki w celu znalezienia niezamieszkałych zbiorników i pożywienia. Następnie na brzegu można zobaczyć, jak nowa rodzina piżmaków buduje swoje domy i magazyny.
