Mężczyzna albo kocha psy, albo nie. Powodów tej niechęci może być wiele. Jednym z nich jest zapach. Nawet zagorzali wielbiciele tego typu zwierząt nie mogą nie zgodzić się z faktem, że psy pachną raczej nieprzyjemnie, zwłaszcza gdy są mokre. A dzieje się tak z dość prostego powodu.
Przytulanie mokrego psa to przyjemność. I to nie jest nawet surowa wełna, ale zapach, który z niej pochodzi. Wydawałoby się to dziwna okoliczność. Sam pies prawie nie pachnie, woda też nie ma zapachu, ale spotykając się wytwarzają ten niezapomniany bursztyn, popularnie zwany „psem”. Powód tego zapachu jest dość oczywisty.
Sierść psa pokryta jest specjalną oleistą wydzieliną wytwarzaną przez gruczoły skórne zwierzęcia. Celem tego sekretu jest stworzenie folii ochronnej mającej chronić sierść przed bakteriami, wpływami środowiska, w tym przed zamoczeniem. Ten lubrykant pokrywa całą sierść psa, więc niektórzy zauważają, że po majstrowaniu przy zwierzętach na rękach pozostaje pewna oleista substancja.
Sekretny smar
Kiedy sierść jest zwilżona, organizm wzmacnia gruczoły odpowiedzialne za tworzenie się tej ochronnej warstewki, aby zapobiec całkowitemu zamoczeniu psa. I to właśnie ten sekret ma bardzo charakterystyczny psychodeliczny zapach. Jeśli suchy pies tylko nieznacznie, jak mówią, „zaciąga się”, mokra sierść swoim aromatem może powalić osobę, która nie jest przyzwyczajona do tego zapachu.
A więc to, że pies śmierdzi psem, nie jest winą samego zwierzęcia, ani jego właściciela, a tym bardziej braku higieny. To tylko jedna z cech charakterystycznych tej grupy zwierząt. Nawiasem mówiąc, osoba pod tym względem również nie jest bezgrzeszna. I ma na swoim ciele specjalne gruczoły, które wytwarzają tłusty sekret smarowania skóry, który ma również dość specyficzny zapach. Inną rzeczą jest to, że ludzie od dawna powąchają własne zapachy i praktycznie ich nie czują. Ponadto ludzie nie mają tak gęstej roślinności i znacznie łatwiej jest im zmyć tłuszcz podczas kąpieli lub prysznica.
Podmiotowość percepcji zapachów
Należy również pamiętać, że odczucia widma „nie pachnie - pachnie - a nawet śmierdzi w ogóle” jest raczej subiektywną rzeczą. Biorąc pod uwagę, że czułość psiego nosa jest dziesiątki, jeśli nie setki razy większa niż wrażliwość nosa ludzkiego, nie ma gwarancji, że bursztyn wydobywający się z ludzkiego ciała nie będzie bolesny dla zwierzęcia. A jeśli czysto teoretycznie jakiś nawyk mógł rozwinąć się u psów przez tysiąclecia, ledwo zdążyły przyzwyczaić się do aromatu nowoczesnych produktów kosmetycznych. I jest prawdopodobne, że osoba, która właśnie wyszła spod prysznica, pachnie gorzej niż najgorszy pies dla przedstawiciela rodzaju psów. Dlatego nie powinieneś być tak kategoryczny i prychać w kierunku mokrego psa. Może chce zrobić to samo, ale z wyczucia taktu po prostu nie pozwala sobie na takie zachowanie.
