„Jak ona mnie kocha!” – myśli z czułością właścicielka, patrząc, jak cieszy się z jego przybycia. Ale tak naprawdę, czy zwierzęta są zdolne do miłości, czy też ludzie są skłonni przypisywać im ludzkie uczucia?
Najbardziej rozwinięte zwierzęta, takie jak ludzie, są naturalnie obdarzone złożoną wyższą aktywnością nerwową. Podobnie jak przedstawiciele Homo sapiens mają temperament, potrafią zapamiętywać i uczyć się. Charakteryzują je emocje charakterystyczne dla ludzi: strach i radość, gniew i czułość. Ale czy zwierzęta mogą doświadczać uczuć, tak jak ludzie, na przykład miłości?
Oczywiście zwierzęta mają uczucia, ale nie są takie jak ludzie. Uczucia bestii oparte są na instynkcie, prostych emocjach, nie obciążonych normami moralnymi, refleksjami i abstrakcyjnymi pojęciami, jak człowiek.
Ale niektórzy naukowcy wciąż rozpoznają zdolność zwierząt do doświadczania miłości.
Związki partnerskie
Pary w naturze powstają spontanicznie, ale nie przez przypadek. Samica najprawdopodobniej skojarzy się z samcem własnego gatunku, ale nie z nikim, a tylko z tym, który jej się podoba, tj. z którym w rezultacie może urodzić najbardziej żywotne potomstwo. Aby „kontynuować siebie”, najsilniejsze i najbardziej przystosowane osobniki potrafiły, mądra natura zapewniła rytuały zalotów, walki o samicę, wyposażyła zwierzęta w zdolność węchu, zewnętrznych znaków i innych znanych tylko im znaków, aby bezbłędnie określić, który z przedstawicieli gatunku jest najbardziej godny „miłości”. Być może wiele gatunków zwierząt tak niechętnie rozmnaża się w niewoli: po prostu nie mają wyboru.
Niektóre zwierzęta tworzą stabilne pary: wilki i lisy, lisy polarne i gronostaje, łabędzie i bociany, sępy i orły. Partnerstwo tych zwierząt trwa kilka sezonów z rzędu, czasem aż do śmierci jednego z par. Inne tworzą stabilne pary na jeden sezon godowy, np. bobry. Ale „wierność” tych przedstawicieli fauny jest uwarunkowana nie normami moralnymi, ale cechami fizjologicznymi: ich młode rodzą się bezradne i mogą przetrwać tylko pod opieką obojga rodziców.
Inne zwierzęta „trzymają się” związków poligamicznych, a wynika to również z cech fizjologicznych danego gatunku. Samce wielu poligamicznych zwierząt w okresie godowym tracą ostrożność, odmawiają jedzenia, przez co śmiertelność wśród samców gwałtownie wzrasta. Aby zapewnić zachowanie gatunku, każdy męski przedstawiciel „poligamicznego” gatunku świata zwierząt dąży do zapłodnienia jak największej liczby samic podczas rykowiska.
Instynkt macierzyński
Dla przetrwania każdego gatunku ważny jest nie tylko instynkt rozrodczy, ale także instynkt macierzyński, który sprawia, że samica opiekuje się swoimi młodymi, uczy je unikać niebezpieczeństwa, zdobywać pożywienie dla siebie, wyposażać dom – wszystko bez czego pełne życie dorosłego zwierzęcia jest niemożliwe.
I robią to nie dlatego, że „powinni” lub czują się „odpowiedzialni” za swoje dzieci. Ten potężny mechanizm tkwi w kobiecie z natury. Ale patrząc na to, jak wzruszająco matka liże swoje dzieci, jak bezinteresownie rzuca się, by je chronić, nawet jeśli siły nie są równe, a czasem dosłownie poświęca się, aby potomstwo przetrwało, kto odwróci język, by powiedzieć, że to to nie miłość? Nie wszystkie tajemnice zostały nam ujawnione przez naturę, a człowiek nie może jeszcze powiedzieć z całą pewnością, czy za instynktami zwierząt kryją się uczucia, może nie w naszym ludzkim rozumieniu tego słowa, ale w jakimś szczególnym, głębokim „zwierzęciu”. zrozumienie?
