Niemal w każdej rodzinie przychodzi moment, kiedy w domu pojawia się nowy mieszkaniec - zwierzak. Na początku domownicy otaczają go uwagą, nieustannie opiekują się nim i monitorują, ale to niestety szybko mija. Kociak lub szczeniak staje się przyzwyczajony i nie otrzymuje już niezbędnej ilości miłości i troski.
Ludzie przestali myśleć o tym, że jakość życia zwierząt zależy tylko od nich, więc zwierzęta nie zawsze czują się dobrze i często chorują. Najczęściej problemy te wiążą się z niewłaściwym odżywianiem: sucha karma nie zawsze jest przydatna, ale karmienie ze stołu solonym, pieprzonym pokarmem wcale nie koncentruje się na układzie pokarmowym zwierząt.
Ze względu na okoliczności nie zawsze jest możliwe przestrzeganie diety zwierzęcia, wielu nawet nie podejmuje w tym celu żadnego wysiłku. Najczęściej właściciele wlewają jedzenie do miski i uciekają, aby zająć się swoimi sprawami. Zwierzę jest albo niedożywione, albo przenosi się, często wymiotuje i inne oznaki niewłaściwego reżimu. Ale człowiek nie zwraca na to uwagi i kontynuuje swoje zwykłe karmienie, a dopiero gdy dochodzi do poważnych problemów, załamuje się i biegnie ze swoim wyczerpanym zwierzakiem do kliniki weterynaryjnej, nie rozumiejąc, co się stało.
Pytanie brzmi: po co doprowadzać sprawy do skrajności?
Dbałość o swojego zwierzaka jest tak samo ważna jak odżywianie. Baw się z nim, edukuj go, chwal i obwiniaj - to konieczne! Zwierzę powinno czuć się mile widziane. Uważa się, że koty w zasadzie nie należą do nikogo, a psy są najbardziej lojalnymi zwierzętami; ale to nie powinno być powodem zbytniej lub niedostatecznej uwagi. Na przykład, jeśli kot jest ciągle przeganiany, w przyszłości staje się agresywny i nie rozpoznaje nikogo jako swojego właściciela. Nie trzeba się potem dziwić. Zwierzę po prostu nie jest przyzwyczajone do uwagi domowników. Inny przykład, kiedy jest zbyt dużo uwagi, zwierzę staje się wybredne.
Przed przyjęciem zwierzaka do domu należy rozważyć wszystkie plusy i minusy: czy można połączyć pracę lub naukę z należytą opieką nad zwierzęciem, a jeśli nie, to czy warto wziąć na siebie odpowiedzialność, której nie można sobie uświadomić i ponieść?
