Płazy bezogonowe, należące do rodziny prawdziwych żab, prowadzą zarówno życie lądowe, jak i wodne. Żaby żyjące w wodzie unoszą głowy nad powierzchnię, aby oddychać. Zmuszone są również do przebywania blisko powierzchni akwenu przez temperaturę otoczenia i potrzebę pożywienia.
Narządami oddechowymi płazów, do których należą żaby, są płuca, skóra i skrzela. W przeciwieństwie do kijanek, które prowadzą wodny tryb życia, dorosłe żaby nie mają skrzeli. Tlen rozpuszczony w wodzie przedostaje się przez skórę do krwi tych stworzeń. Ta metoda oddychania może dostarczyć organizmowi niezbędnego gazu tylko wtedy, gdy żaba jest w stanie hibernacji. Wyjątkiem jest szereg gatunków płazów bezogonowych, których organizm jest zaopatrywany w tlen wyłącznie poprzez wymianę gazową w skórze. Latem żaba trawiasta może przetrwać dzięki oddychaniu skóry nie dłużej niż osiem dni. Wystawiając głowę z wody i wdychając powietrze, uzupełnia dopływ tlenu do krwi.
Zapotrzebowanie żab na określoną temperaturę otoczenia może sprawić, że przykleją się do powierzchni wody. Wiosną i latem, kiedy płazy są szczególnie aktywne, górne warstwy wody są lepiej ogrzewane przez promienie słoneczne. To sprawia, że powierzchnia zbiorników jest bardziej komfortowa dla płazów. Wiadomo, że żaby trawiaste zapadają w stan hibernacji, gdy temperatura wody spada do sześciu lub dziesięciu stopni. Jeziora przechodzą w stan hibernacji, gdy średnia temperatura wody spada do ośmiu stopni. Do tarła żaby wybierają również najbardziej ogrzewane obszary zbiorników wodnych.
Owady odgrywają istotną rolę w żywieniu żab. Płazy prowadzące lądowy tryb życia większość pożywienia otrzymują na lądzie. Gatunki, które wybrały zbiorniki na siedliska, polują na owady, wystawiając głowę nad powierzchnię wody. W okresie lęgowym, który żaby spędzają w wodzie, płazy żyjące na lądzie robią to samo. Wyjątkiem są gatunki, które w tym czasie przestrzegają tzw. „postu godowego” i nie jedzą.
